Antonio del Pollaiuolo jest często przypisywanym autorstwem obrazu „Apollo i Dafne,” choć nie ma jednoznacznych dowodów, które potwierdzałyby, że to właśnie on stworzył to dzieło. „Apollo i Dafne” to scena zaczerpnięta z mitologii greckiej, która opowiada historię boga Apolla i nimfy Dafne.
W micie Apollo, bóg sztuki i poezji, zakochuje się w Dafne po tym, jak zostaje ugodzony strzałą miłości przez Erosa. Jednak Dafne, uderzona strzałą nienawiści, unika Apolla, pragnąc pozostać wolną. Gdy Apollo próbuje ją pochwycić, Dafne modli się do swojego ojca, boga rzeki Penejosa, który zamienia ją w drzewo laurowe, aby uniknęła prześladowania.
Pollaiuolo w tej scenie prawdopodobnie ukazuje moment przemiany Dafne w drzewo, tuż przed tym, jak Apollo miał ją dosięgnąć. Obraz emanuje dynamiką i dramatyzmem, co jest typowe dla stylu Pollaiuolo, który często koncentrował się na ruchu i emocjonalnym napięciu postaci. Można dostrzec w tej pracy precyzyjne oddanie anatomii, które cechuje całe twórczość tego artysty, oraz głębokie zrozumienie ludzkiego ciała i ruchu.
„Apollo i Dafne” to temat, który pozwala Pollaiuolo na przedstawienie kontrastu między ludzką cielesnością a boską interwencją, a także na eksplorację tematów miłości, pragnienia i ucieczki, które są centralnymi motywami tej mitologicznej opowieści.
