„Pocałunek Judasza” (oryg. „La cattura di Cristo” lub „Bacio di Giuda”) to jedno z najbardziej dramatycznych i intensywnych dzieł Caravaggia, namalowane około 1602 roku. Obraz przedstawia biblijną scenę zdrady Jezusa przez Judasza w Ogrodzie Getsemani, chwilę, gdy Judasz zdradza Jezusa poprzez pocałunek, wskazując go rzymskim żołnierzom.
Caravaggio mistrzowsko uchwycił moment napięcia i zdrady, tworząc kompozycję pełną dramatyzmu i emocji. W centrum obrazu znajduje się Judasz, który obejmuje Jezusa, składając na jego policzku zdradziecki pocałunek. Jezus, w tym momencie świadomy swojego losu, ma spokojny, choć smutny wyraz twarzy, kontrastujący z gwałtownymi ruchami otaczających go żołnierzy.
Postacie są oświetlone intensywnym światłem, które pada z lewej strony obrazu, co jest typowe dla techniki chiaroscuro stosowanej przez Caravaggia. Światło to nie tylko podkreśla dramatyzm sceny, ale również tworzy silny kontrast między jasnością a ciemnością, co potęguje emocjonalny ładunek dzieła.
Żołnierze, w pełnym uzbrojeniu, są przedstawieni w dynamicznych pozach, otaczając Jezusa, gotowi do jego pojmania. Jeden z nich, z wyciągniętą ręką, chwyta Jezusa, podczas gdy w tle widoczna jest postać św. Jana, który z przerażeniem ucieka z miejsca zdarzenia. Scena jest pełna ruchu i napięcia, co sprawia, że widz niemal odczuwa chaos i brutalność tego momentu.
Na obrazie widoczne jest również samoświadomość Caravaggia w sztuce – jedną z postaci po prawej stronie jest prawdopodobnie autoportret artysty, co jest częstym motywem w jego pracach.
„Pocałunek Judasza” to przykład geniuszu Caravaggia w przedstawianiu ludzkich emocji i dramatyzmu biblijnych scen, co uczyniło go jednym z najwybitniejszych artystów baroku. Dzieło to nie tylko ukazuje techniczną maestrię artysty, ale również jego zdolność do przekazywania głębokich, uniwersalnych emocji, które poruszają widza do dziś.
